ต่อมา ค.ศ. 1869 นายวิเลียม เอฟ เซมเพิล (William F. Semple) ทันตแพทย์จากรัฐโอไฮโอ ประเทศสหรัฐอเมริกา ได้นำหมากฝรั่งอันนี้ มาพัฒนาต่อ เพื่อสนับสนุนให้คนเคี้ยวหมากฝรั่ง เพื่อบริหารกรามรักษา สุขภาพฟัน โดยเขาใส่ส่วนผสมที่ช่วยในการขัดฟัน ประเภทยาง ชอล์ก ถ่านและผงรากกลิโคริซ (licorice) แล้วจดทะเบียนลิทธิบัตรตั้งแต่นั้นมา
หมากฝรั่งดีต่อเหงือก ดีต่อฟัน แต่ไม่ดีกับสิ่งแวดล้อม ฉะนั้นเมื่อเคี้ยวแล้ว จะทิ้งของให้ทิ้งเป็นที่เป็นทาง เพื่อไม่ให้ไปติดเปื้อนผู้อื่น เพราะชักไม่ออก ดึงไม่ออก เกิดความเสียหาย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น